woensdag, februari 01, 2006

Over het hoofd.

Ik was wat vroeg met aanzetten van de tv voor het journaal waardoor ik nog een stuk te zien kreeg van "de polikliniek". Op zich niets bijzonders, gewoon één van de vele realityprogramma's waar je tegenwoordig je nek over breekt (als je niet uitkijkt ben je dan zelf de volgende die in beeld komt).

Daarbij viel me iets op bij de behandeling na de operatie (het verwijderen van de keel- en neusamandelen). Het patiëntje leek er in het geheel niet meer toe te doen en werd volkomen genegeerd door de arts. Dat hij het kereltje niet uit gaat leggen wat te doen als er complicaties zijn OK. Maar helemaal negeren? Het verhaal dat het goed gegaan was, dat hij nu beter zou kunnen slikken en dergelijke gaat toch ook het patiëntje aan? Zelfs toen de arts afscheid nam deed hij dat alleen van de ouders, vertelde die "Dan zie ik U over zes weken weer voor de controle" (hoeven ze de patiënt dan niet eens mee te nemen?) en gaf beide een hand. Dat alles zonder een enkel woord voor de patient, zonder die een hand te geven of zelfs maar mondeling afscheid van deze te nemen.

Ook bij de behandeling van volwassenen heb ik dit menig maal gezien: er wordt over het hoofd van de patiënt heen over van alles gesproken alsof de patiënt helemaal niet aanwezig is. Deze wordt, letterlijk, over het hoofd gezien.

In de opleiding zou misschien wat meer aandacht besteed mogen worden aan het feit dat de patiënt een mens is en geen te repareren, of gerepareerde, auto.

Geen opmerkingen: