Aanloophuis.

Iedereen is bij mij altijd welkom en daar wordt dan ook gebruik van gemaakt. Een vriend uit Brabant presteerde het zelfs om op de terugweg vanuit Zweden om drie uur 's nachts langs te komen om een uitsmijter. Zijn passagier vond het maar niks, dat kon je toch niet maken? Wel dus, binnen een kwartier hadden ze koffie en uitsmijters voor hun neus staan. Nu is dat wel een extreem geval en als het wekelijks voorkwam zou ik er waarschijnlijk anders tegenaan gaan kijken, maar voor een keertje heb ik daar helemaal geen probleem mee.

Ook mensen met vragen over belastingformulieren en dergelijke weten me prima te vinden en vorige week kwamen de vrienden met zeven kinderen waar ik dinsdag steeds te gast ben even langs mét het jongste exemplaar. 16 maanden oud en razend nieuwsgierig, wat in een huis zonder kinderen wel op passen betekent want niets is veilig voor die kleine knuistjes (ook mijn bril en het fototoestel niet)

Ook de dieren uit de omgeving schijnen mijn gezelschap wel te kunnen waarderen. Niet alleen zijn er altijd genoeg vlinders en vogels in de tuin te vinden; ook de katten van de buren - een Noorse boskat en twee Birmanen - weten mij prima te vinden en komen geregeld even binnen lopen. Dat ik niets te eten heb interesseerd ze blijkbaar niet, ze verkennen de boel even uitgebreid en gaan dan een tijdje op schoot, op een stoel, of op de bank liggen. Maar ze zijn niet de enigen: ook andere katten schijnen aan te voelen dat ze bij mij wel even aangehaald worden, een bakje water voorgezet krijgen voor het geval ze dorst hebben en even rustig rond mogen kijken.

Zo zat gisteren een zwarte kater naast de achterdeur in het vogelvoederhokje te wachten (de vogeltjes zullen minder blij met meneer geweest zijn) om toen ik langsliep ineens zijn kop naar buiten te steken om aangehaald te worden. Nu verwacht je op die plaats geen kat dus ik had even een paar tellen nodig om van de schrik te bekomen. Daarna werd ook deze kat even aangehaald, wat ook deze duistere heer -met alleen een paar verdwaalde witte haren op de borst- een vrijbrief vond om de hele benedenverdieping even af te struinen en daarna op de keukenstoel naar de koelkast te gaan zitten staren. Helaas voor hem: ik heb geen kat en dus ook geen kattenvoer. Bovendien had hij zich een beetje vergist: hij staarde naar de diepvriezer in plaats van de koelkast.