Hij stond voor de discotheek. Een oude man in een wat verschoten regenjas. Een hondje van onbestemd ras zat rustig aan zijn voeten en keek omhoog. Dat deed de oude man ook, luisterend. "Je kan het helemaal op straat horen hé" zei ik.
"Ssst" was zijn reactie, "Luister". Ik luisterde; de muziek die ik hoorde kon ik niet zo goed thuisbrengen hoewel het vaag bekend klonk. Het was in ieder geval niet de stampende discodreun die meestal te horen was. "Al Green, For the good times" zei de man zacht. "Het lievelingsnummer van mijn vrouw toen. Dat waren inderdaad goede tijden. Wat mooi dat ze dat nog draaien".
Even later keerde hij zich naar mij. "Daar gaan ze weer; boenkeboenkeboenk. Waarom kunnen ze niet gewoon op goede muziek dansen tegenwoordig?" "Mijn kleindochter is er waarschijnlijk ook. Die gaat iedere week hierheen, dat ze nog gehoor over heeft snap je niet. En dan dat dansen van tegenwoordig: of ze staan maar wat te springen en met hun armen te zwaaien, óf ze hangen maar wat aan elkaar, dat is toch geen dansen?"
Ik waagde het te zeggen dat zijn ouders waarschijnlijk hetzelfde hadden gedacht van zijn manier van dansen. Hij knikte. En bevestigde dat het inderdaad van alle tijden was, de dansen van begin jaren vijftig konden inderdaad ook weinig genade vinden in de ogen van zijn ouders. "Maar toen leerde bijna iedereen ook wel stijldansen en dat raakt er tegenwoordig helemaal uit geloof ik. En dat vind ik jammer".
Hij pauzeerde even, luisterend naar de beat die door de dikke muren en deuren toch nog op straat doordrong. "En ik ben oud genoeg om te mogen zeuren over die goede oude tijd niet waar". Nu was het mijn beurt om te knikken.
"Kom Bobby" mompelde hij en terwijl hij verder sjokte stak hij nog even een hand op. Nu zag ik pas dat hij op zijn pantoffels liep. Een laatste rondje met de hond voor het slapengaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten