Murphy.

Eind vorige week kwam ik voor het eerst in lange tijd met mijn gewicht weer boven de 55 kilo. Maar dinsdag had ik de hele dag al een stevige koppijn die aan het eind van de middag ontaardde in een fikse migraine aanval. Gelukkig heb ik daar imigran injecties voor die normaal gesproken prima werken. Ook deze keer: na een minuut of tien was het ergste leed geleden. Alleen bleek dit een hardnekkige aanval en kwam de migraine na een uur of zes weer in volle hevigheid opzetten. Dat herhaalde zich tot vandaag keer op keer. Het beroerde is dat je maximaal twee van die injecties per dag mag gebruiken en dan kom je dus met 2 maal 6 uur een heel stuk dag te kort.

En of de duivel er mee speelt is het drukker dan ooit hier in de buurt met loeiende ambulances, ziekenwagens en brandweerwagens. Niet bepaald ideaal als je een migraine aanval heb: onverwacht licht of een plotseling of hard geluid heeft nogal heftige gevolgen, zoals de onbedwingbare neiging te proberen een al lege maag nog leger te krijgen. Dat leidt dan weer tot een paar verrekte tussenribspiertjes, of misschien heb ik zelfs wel een paar ribben licht gekneusd, wat het leven niet bepaald aangenamer maakt.

Vervolgens stootte ik met mijn niet bepaald goed functionerende hoofd mijn teen op een gegeven moment nogal heftig tegen het opstapje tussen keuken en woonkamer. De pijnscheut die dat opleverde overstemde korte tijd de migraine, leidde tot een nieuwe aanval van misselijkheid (daar ging de netopgedronken kop lauwe slappe thee) en leverde na die korte overstemming gewoon een tweede pijnbron op (en een teennagel die een niet gebruikelijke kleur vertoont).

Een en ander heeft er toe geleidt dat mijn gewicht nu weer terug is onder de 54 kilo en ook daar wordt ik niet vrolijk van.

En om het af te maken kreeg ik vandaag ook nog van een bekende te horen dat het onderzoek dat er eindelijk was gekomen geen uitsluitsel had gegeven en dat de heren doktoren nu ook niet direct meer wisten hoe het nu verder moest, hoewel ze gelukkig nu inmiddels wel overtuigt lijken dat er echt iets behoorlijk mis is zodat verder onderzoek hopelijk snel volgt. Maar vooralsnog blijven zowel de klachten als de onzekerheid en daar wordt ik ook niet vrolijker van en degeen waar het om gaat al helemaal niet.

Inmiddels lijkt de migraine nu echt de aftocht te blazen, hoewel er nog wel een zeurderige hoofdpijn resteerd en ik bang ben dat die als ik te veel op het beeldscherm ga turen in een nieuwe aanval ontaard. Sorry als er dus wat veel fouten in dit verhaal zitten: ik typ het zonder naar het scherm te kijken en ga het ook niet nalezen.

Murphy had het zo mooi bedacht: "alles wat fout kan gaan zal ook ooit fout gaan". Maar had hij dan niet gelijk kunnen bepalen DAT HET NIET ALLEMAAL TEGELIJK HOEFT!