Hij bestudeerde de winkelstellingen aan weerskanten van het pad en tuurde op een schrijfblok dat hij in zijn hand had en liep weer een paar passen verder. Weer bestudeerde hij de stellingen en de lijst, pakte diverse zaken en zette die in het wagentje. Daarna pakte hij een pen uit zijn borstzak en zette bedachtzaam een keurig vinkje achter wat zaken op de lijst. Ik kwam hem nog een paar keer tegen terwijl ik kriskras door de winkel reed met mijn wagentje naar de plaatsen waar de spullen die ik nodig had stonden. Hij was duidelijk niet bekend in de winkel en werkte de gangpaden systematisch één voor één af. Het wagentje werd steeds voller: koffie, suiker, koekjes, zuivel, fruit, kaas, worst een stel pakken met worsten, hamburgers en karbonades. Ik begon me af te vragen wie hij was en waar hij dat allemaal voor nodig had.
Er verscheen een beeld in mijn hoofd: de directeur kwam thuis voor de lunch en vertelde tussen neus en lippen door dat er vanavond een paar belangrijke klanten bij hen zouden komen eten. Zijn vrouw veranderde in een furie en vertelde hem in bewoordingen die je in een dergelijk milieu niet zou verwachten dat hij dan mooi zelf de boodschappen kon gaan doen. Hè, nee: dat beeld klopte niet. Hij maakte weliswaar een wat gehaaste indruk doordat hij geregeld op zijn horloge keek maar de lijst was met zorg opgesteld, niet iets wat je in die situatie zou verwachten.
Inmiddels was het wagentje aangevuld met een krat bier, wat flessen wijn en de nodige frisdrank.
Een nieuw beeld: dezelfde directeur, dat beeld raakte ik niet kwijt: je kon de dikke sigaar waarmee hij weidse gebaren maakte als hij sprak en die in een mondhoek stak als hij zweeg gewoon voor je zien. Ook dezelfde klanten maar het was al langer bekend. Maar de huishoudster had zich vanmorgen ziekgemeld, of had ze ontslag genomen omdat ze dit soort feestjes niet verwacht had toen ze het baantje aannam? Maar ze zouden toch wel een tweede auto hebben zodat zijn vrouw de boodschappen kon doen?
Er waren nog wat tijdschriften, broodjes, jam en ander zoet beleg en wat pakjes boter van verschillende merken toegevoegd. Hij keek inmiddels wat gejaagder op zijn horloge terwijl hij weer wat zaken afvinkte op zijn lijstje.
Ik verloor hem uit het oog toen ik naar de kassa ging om af te rekenen terwijl hij nog op zoek ging naar wat meer zaken die op zijn lijstje stonden. Ik gaf het maar op.
Toen ik voorbij de kassa de inhoud van mijn wagentje in tassen stond te doen kwam hij ook bij de kassa aan. Er ontstond kennelijk een kleine woordenwisseling met de jongeman die voor hem aan de beurt was, maar dat is een ander verhaal. Toen ik hem hoorde roepen "Weet je wel wie ik ben" ging mij een lichtje op. Had ik hem eerder die week niet in het lokale huis-aan-huis-blad zien staan? Waar ging dat ook al weer over? Ineens wist ik het: de manager van het gezelschap dat deze week een aantal try-outs zou houden in de plaatselijke schouwburg. Als ik het me goed herinnerde een nogal heftig figuur dat heilig overtuigt was van zijn gelijk én importantie op theater gebied (en diverse andere gebieden). Ik kon het niet laten even in mijzelf te lachen, met al zijn importantie was hij dus ook gewoon boodschappenjongen voor de groep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten