Vanmorgen om kwart over zes op, even met een natte lap gezwaaid, ontbeten, medicijnen ingenomen en die voor tien uur ingepakt en even na zeven uur vertrokken richting busstation. De busreis verliep wat anders dan ik gewend was: tot nu toe reedt de Q-liner over de snelweg tot aan het Julianaplein bij Groningen en sloeg daar linksaf. Dat schijn tegenwoordig niet meer te mogen en daarom blijkt de bus tegenwoordig al bij Roden de snelweg te verlaten om vervolgens via een omslachtige route door de buitenwijken van Groningen bij het station te belanden. Dat kost al wat extra minuten. Vanmorgen had echter op één van de te passeren kruisingen een bestelbusje een ander voertuig een nogal heftige kopstoot gegeven met tot gevolg dat de kruising wemelde van de hulpverleners en het een aardige tijd duurde om die kruising te passeren. Daardoor kwam de bus ook net te laat bij een spoorwegovergang zodat we weer een minuut of vijf mochten wachten op het een of andere boemeltje.
Uiteindelijk kwamen we een minuut of tien later dan gepland op het station aan. Even wat steviger dan anders doorstappen zorgde er voor dat ik toch keurig om half negen bij de balie van de longtransplantatiepolie stond. Waar ik de gebruikelijke stapel labbriefjes voor het bloedprikken in handen gedrukt kreeg met de mededeling dat het bloedprikken nu op een andere plaats gebeurde. Gelukkig niet al te ver weg, maar of het nu kwam doordat men er nog druk aan het knutselen was om de boel af te bouwen of doordat een deel van het personeel al op wintersport of iets dergelijks was: het aanwezige personeel kon de toestroom van lek te prikken patiënten niet echt aan zodat de wachttijd een half uur bedroeg. Na het laten aftappen van een flinke mok vol van het kostbare rode goedje dat door mijn aderen vloeit was het dus al ruim negen uur geweest, de tijd waarop ik eigenljk de afspraak bij de dokter had. Maar eerst moest de longfunctie nog even gemeten.
De boel liep dus aardig door elkaar, maar nadat ook dat gebeurd was kon ik toch om kwart voor tien de spreekkamer betreden, waar de dokter inmiddels ook wat in tijdnood begon te komen. Hij was dan ook heel blij dat ik geen verdere bijzonderheden had te melden en dat mijn longfunctie weer als vanouds (dus prima in orde) was. Alleen mijn gewicht blijft een punt van zorg: ondanks de extra drinkvoeding ben ik na drieëneenhalve week maar zes ons aangekomen en dat valt toch wat tegen. Daar gaat dus nog even over nagedacht worden.
Om tien uur stond ik weer buiten met een nieuwe afspraak voor maart. Na een kop koffie om de medicijnen weg te spoelen ben ik maar een rondje over de markt in Groningen gelopen (leuk ijsbaantje hebben ze daar liggen, hoewel aan de sporen die de kinderen er in trokken te zien het ijs behoorlijk zacht was). Waarna ik met de bus van zes over elf zonder problemen en vlot weer thuis was.
Thuis waar ik na de lunch een telefoontje kreeg van kennissen uit Eindhoven die even een kopje koffie wilden komen drinken. Niet dat ze daarvoor speciaal naar Friesland kwamen: ze waren er al omdat ze in de buurt iets af hadden moeten leveren. Dat is wat mij betreft nooit een probleem, ze hadden zelfs een uitsmijter kunnen krijgen, maar omdat ze ook weer op tijd in het zuiden des lands terug wilden zijn sloegen ze die toch maar af. Inmiddels zijn ze alweer een minuut of veertig onderweg en dus waarschijnlijk Friesland bijna uit.
In de loop van de week krijg ik nog wel te horen wat ze zoal hebben gevonden in de diverse buisjes bloed die ze hebben afgetapt, maar voorlopig streep ik ook dit punt maar door in de agenda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten