De rest van de week was dat namelijk niet mogelijk. Nu kan ik nooit helemaal vrijuit uitslapen, ik moet altijd voor acht uur mijn ontbijt en de eerste portie medicijnen naar binnen werken om te voorkomen dat ik in de knoei kom met de rest van het medicijnschema, maar gewoonlijk slaap ik daarna nog een paar uurtjes verder tot het tijd is voor de tweede portie medicijnen.
Ik woon echter aan de rand van een wijk die de komende jaren grootschalig op de schop gaat. Honderden huizen van net voor WOII of van ergens in de jaren vijftig worden gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw. En nu is dus een rij woningen aan de beurt die nog geen honderd meter van mijn slaapkamerraam staat. Al voor zeven uur begon de herrie: draglines, buldozers en kranen die luidruchtig gestart en op hun plaats gezet weren, containers met gereedschappen die met veel kabaal uit hun benarde (maar veilige) positie hoog boven de grond werden verlost en het nodige over en weer gebrul. De voorgaande weken was men al bezig de huizen van alle herbruikbare materialen te ontdoen, en van het op sommige plaatsen in die oude woningen aanwezige asbest, maar dat ging niet met veel kabaal gepaard, voornamelijk omdat die werkzaamheden binnen plaatsvonden: alleen hoorde je af en toe hoe weer wat materiaal in een container gesmeten werd.
Rond half acht werd het dan even stil, koffietijd neem ik aan, waarna het kabaal pas echt in alle hevigheid losbarste. Een soort imitatie van Tyrannosaurus rex op wielen van een meter of drie en met een telescooparm met daaraan een enorme bek bevestigd greep steeds een flink stuk wand of verdiepingsvloer en trok met veel kabaal vierkante meters tegelijk daarvan uit de woningen waarna deze met veel kabaal op de grond werden gedonderd. Daarna werden ze nog een paar keer opgepakt en opnieuw neer gesmeten tot de resterende stukken een formaat hadden dat in een vrachtwagen te laden was. Ramen,kozijnen, daken, alles werd met veel geweld slachtoffer van Rex die zijn uiterste best deed met zijn motorgebrul boven het door hemzelf veroorzaakte kabaal uit te komen. Zelfs zaterdag ging de herrie door, kennelijk heeft de storm toch voor enige vertraging gezorgd en moest deze in het weekeinde ingehaald worden.
Maar vandaag is het stil en ben ik ook na de tweede portie medicijnen weer even onder het dekbed teruggedoken om uiteindelijk pas om twaalf uur lekker uitgeslapen definitief (voor vandaag dan hè) uit mijn bed te springen. Soms heeft die gedwongen opgelegde zondagsrust toch wel zo zijn voordelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten