Hij keek naar de punten van zijn schoenen. Eigenlijk zou hij het liefste.... Maar dat loste niets op, gaf alleen maar meer problemen. Daar zat hij echt niet op te wachten. Vorige week was Sarah geboren. Een schitterende meid, maar het gaf wel een stuk verantwoordelijkheid.
"Nou...?" klonk het vanachter het bureau. Hij haalde zijn schouders op. Wat kon hij zeggen? Hij was te laat geweest. Dat kon toch gebeuren als je net een kind had dat je de helft van de nacht wakker hield? Kon daar nou niet een beetje begrip voor opgebracht worden?
"Dat schouderophalen zal je niet helpen, dit is al de derde keer deze week en deze keer heb je het nog bonter gemaakt". Dat wist hij zelf ook wel, dat had de voorman ook geroepen. En toen hij, ook voor de derde keer, vertelde dat het door het kind kwam had die ook zijn schouders opgehaald. Natuurlijk had hij niet kwaad moeten worden, die voorman niet bij zijn overall moeten grijpen en niet in zijn gezicht moeten schreeuwen of hij zelf nooit te laat kwam na de geboorte van zijn kinderen.
Nu stond hij in het kantoor wat op zijn voeten te draaien en zich weer op te winden. Hij liep de deur uit, liet die open om te voorkomen dat de ruit er uit zou vliegen als hij hem dichtgooide. "Heee" klonk het achter hem.
Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en keek ernaar, naar zijn gebalde vuisten. Langzaam draaide hij zich om....
Dit was een verhaal in het kader van Write on Wednesday waarbij om de 14 dagen op woensdag een onderwerp wordt opgegeven waarover de deelnemers een verhaal mogen schrijven van bij voorkeur 250 woorden. Het onderwerp voor deze week is "Draaien".
Alles is ontsproten aan mijn duim zodat iedere overeenkomst met werkelijke personen of gebeurtenissen weer geheel op toeval berust © Frans54
Geen opmerkingen:
Een reactie posten