Wilsverklaring.

Bij CiNNeR trof ik vanmorgen een logje aan over de wilsverklaring. Niet die waarin je bepaalt wat er met je nagelaten bezittingen moet gebeuren, maar die waarin je bepaald wat er moet gebeuren als een bepaalde medische situatie zich voordoet. Ingegeven door een situatie die ze kende was ze bij een zoektocht hiernaar op Wikipedia ondermeer de zin tegengekomen: "Sommige mensen denken dat zij liever niet willen leven bij bepaalde ziekten. In de praktijk blijkt soms dat wanneer iemand die ziekte eenmaal heeft, er toch mee te leven is, en er nog steeds mooie momenten in het leven kunnen zijn." Dit bleek aan te sluiten bij het standpunt van bijvoorbeeld de CU die bij monde van haar voorzitter recent stelde dat mensen alleen euthanasie willen plegen omdat zij door de hulpverlening in de kou zijn blijven staan, dat palliatieve zorg altijd beter zou zijn en de wens tot euthanasie doet wegsmelten.

Voor het hele verhaal van Cin verwijs ik naar haar betreffende logje dat ze besluit met de vraag "heeft u een wilsbeschikking of heeft u het wel eens overwogen?". Omdat het onderwerp me ook lijkt te passen in mijn reeks verhalen rond mijn longtransplantatie en het misschien voor anderen in die situatie ook informatief kan zijn neem ik mijn reactie bij Cin hier integraal over, met de vraag hoe anderen hier tegenover staan:

"Ik heb er geen, maar er wel over nagedacht. En ben eigenlijk toen tot een soortgelijke conclusie gekomen als de CU en Wikipedia: als het zover is denk ik er misschien anders over en dan ben je in het algemeen niet meer in staat om je veranderde mening kenbaar te maken. Alleen verbind ik daar dan niet de conclusie aan dat anderen dat dan ook moeten denken. En was mijn mening andersom. Komt ook door de transplantatie die ik nog in het vooruitzicht had: ik zou vastgelegd hebben dat ze hoe dan ook het uiterste zouden moeten doen om het nog zo lang mogelijk te rekken in de hoop dat door een wonder er toch nog op tijd getransplanteerd zou kunnen worden.

In feite is dat ook wat gebeurd is: een maand voor de transplantatie kreeg ik een benauwdheidsaanval waar ik net zo makkelijk in had kunnen blijven (als ze een arts op zijn vakantie adres bellen en die komt met spoed terug van vakantie omdat de dienstdoende artsen niet meer weten wat ze nog kunnen doen kun je wel stellen dat de situatie echt ernstig is). Een maand later waren er inderdaad longen voor me. Terwijl ik er na die benauwdheidsaanval juist anders tegenaan was gaan kijken: langzaam stikken omdat je geen lucht meer binnen kunt krijgen en het zuurstoftekort langzaam oploopt is een zeer onplezierige ervaring die ik niet te vaak mee wenste te maken, zodat ik al zo ongeveer had besloten als dat nog eens gebeurde niet zelf op de noodbel te drukken in de hoop dat het dan ook de laatste keer zou zijn.

En misschien had ik er op het moment dat er een volgende keer was gekomen wel weer anders tegenaan gekeken: het blijft hoe dan ook een moeilijke beslissing die je van te voren eigenlijk maar heel moeilijk in kunt schatten."

Jullie zien zelf maar of je hier reageert of bij het logje van CiNNeR: omdat het onderwerp me interesseerd zal ik dat logje en de reacties er op zeker ook blijven volgen.