Teruggekomen op het buro hing Sanders zijn jas over een stoel en schoof deze naar de verwarming. De Bruin kon het niet laten op te merken dat de jas droog en de verwarming uit was. Sanders keek hem vernietigend aan en merkte op dat de mens nu eenmaal een gewoontedier is, iets waar ze in hun beroep geregeld voordeel van hadden.
Daarna vroeg hij aan de Bruin wat die nu van de zaak dacht. “ik denk dat we met die Martijn de goede te pakken hebben, hij had een duidelijk motief en zijn alibi rammelt. Tussen de directievergadering en zijn opduiken bij de boekhouder zit bijna een half uur. En niemand mag hem dan door de voordeur terug hebben zien komen, hij kan net zo makkelijk via de fabriek zijn gekomen en gegaan toen die lunchpauze had. Voor de tijd tussen zijn vertrek en het moment dat hij in het cafe aankwam heeft hij tenslotte geen alibi.”
Sanders schudde zijn hoofd. “Dat zijn alibi rammelt zegt mij niet zoveel, weinig mensen kunnen hun doen en laten van minuut tot minuut met bewijzen staven”. De Bruin sputterde tegen: “hij zei zelf dat ze het verdiend had, dat vind ik toch behoorlijk tegen hem pleiten.” Weer schudde Sanders het hoofd. “Hij zei “ze zál het wel verdiend hebben”. Een nuance waarvan ik niet verwacht dat hij die in zijn staat bewust kon aanbrengen. We zullen ons op anderen moeten richten, laten we nu eerst maar afscheid gaan nemen van meneer van Horken."
(De afleveringen van dit vervolgverhaal werden geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. Voor het hele verhaal in de juiste volgorde zie HIER © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten