Stekeligheden.

Jarenlang heb ik egels in de tuin gehad, het ene jaar één, een ander jaar soms wel vijf - een moeder met jongen - maar de laatste jaren had ik ze niet meer gezien of gehoord. Mogelijk had dat te maken met wat veranderingen in de tuin: de laurierkers die de in het verlengde van mijn tuin staande garageboxen aan het oog moesten onttrekken groeiden wat al te enthousiast en de takken werden steeds dikker zodat het wel erg veel werk werd ze op een hoogte te houden die wel de boxen buiten beeld hield maar niet gelijk ook een hoop zonlicht weg nam.

De laurierkersen zijn dus een aantal jaren geleden gerooid en vervangen door rododendrons, vlinderstruik en de vaste lavatera's waarvan twee logjes terug al een foto te zien was. Kennelijk was de chaos aan takken, afgevallen blad en wat zich verder nog onder die struiken verzamelde een door de familie egel goedgekeurde woonplaats en zijn ze wegens de wijkvernieuwing en de drukte die er mee gepaard ging verhuisd.

Een paar weken terug meldde mijn buurman al dat hij in zijn tuin een moeder met twee jongen had gezien. Gisteravond was ik op advies van Jan, die een flink stuk meer verstand heeft van verschijnselen aan de (nachtelijke) hemel dan de gemiddelde Nederlander, in de tuin gaan kijken of ik wat van de lichtshow van de vallende sterren kon zien en er misschien zelfs wat foto's van kon maken. Vallende sterren heb ik weinig gezien, slechts twee, maar op een gegeven moment hoorde ik iets tussen de graslelie dat verdacht veel op de geluiden van een egel leek. Kennelijk is met het uitgroeien van de nieuwe aanplant ook mijn tuin weer aantrekkelijk voor ze geworden.

Het viel nog niet mee om het beestje op de foto te krijgen: ik heb nu eenmaal geen infrarood ogen en er een lamp op richten verkleurd de boel behoorlijk. Ik heb dus een stuk of twintig foto's gemaakt door op het geluid te richten en de afstand in te schatten. Uiteraard gaat dat niet altijd goed, hoewel de egel zich niet veel verplaatste in die tijd wat het richten wel wat makkelijker maakte, maar uiteindelijk bleven er toch 8 foto's over waar het diertje redelijk op staat.

In eerste instantie zat hij nog behoorlijk tussen de graslelie verscholen maar van de flitsen trok hij zich kennelijk niet zo veel aan want hij bleef verder naar voren komen zodat hij op de tweede foto een stuk beter in beeld komt. Toen ik uiteindelijk probeerde om nog wat dichterbij te komen met de camera vond hij het echter welletjes en begon aanstalten te maken zich op te rollen. Daarop heb ik hem verder maar met rust gelaten zodat hij zich verder kon wijden aan het opruimen van slakken en ander ongedierte in mijn tuin (slakken genoeg trouwens dit jaar, wat dat betreft kan hij nog wel even vooruit).