Op het bureau namen ze eerst gezamenlijk door wat ze nu eigenlijk aan informatie hadden. Ze besloten als eerste Loes te verhoren waarbij Sanders voornamelijk het woord zou voeren.
Die bleek inmiddels gehoord te hebben dat het inderdaad om Merlijn ging bij het ongeluk op het spoor. De Bruin maakte een mentale notitie dat hij daar even een woordje over zou moeten wisselen met de agent die cellenwacht had gehad. Ze lieten haar eerst weer vertellen wat ze precies had gedaan op de dag dat Margreet overleed. Haar verhaal kwam overeen met wat ze eerder verteld had, ook na dieper doorvragen over enkele punten door Sanders. Voor het scheerapparaat had ze een logische verklaring: een keer of twee per maand ging Henriëtte een weekend naar de stad en dan kwam hij naar haar woning. De whisky bleek Merlijn zelf mee te nemen, als de fles leeg was kwam er een nieuwe. Niet dat hij veel dronk, hij was niet zoals zijn broer: die wist niet van stoppen, Merlijn dronk hooguit één glaasje op een avond. De glazen had ze van hem gekregen, hij vond die hoekige dingen prettig drinken.De Bruin vroeg hoeveel ze er had gehad. Ze vertelde dat het er zes waren geweest, maar ze had er in de loop van de tijd twee laten vallen. Merlijns schuld, die kon het af en toe niet laten tijdens het afwassen even te stoeien vertelde ze met rood kleurende wangen.
Sanders vroeg naar het document dat tussen het oud papier was gevonden. Merlijn had haar de dag dat Margreet was overleden naar huis gebracht en dat toen bij het oud papier gegooid. “Dat is nu waardeloos geworden” had hij gezegd en verteld dat hij er nog niets over aan zijn vrouw had verteld en dat hij het maar liever zo liet. De Bruin vroeg hoe het volgens haar nu eigenlijk zat tussen Merlijn en zijn vrouw. Loes viel uit “Mooie vrouw, al na een paar weken verlangde ze aparte slaapkamers omdat ze anders haar rust niet kreeg. Nou vraag ik je, je trouwt toch niet voor je rust? Volgens mij is ze nog lesbisch ook, ik heb haar wel eens in de stad gezien waar ze heel innig met een vriendin liep te doen. Ze is alleen met Merlijn getrouwd omdat ze geen andere manier kon vinden om aan zijn geld te komen volgens mij.” “Een manier zoals bij Uw oom?” vroeg Sanders. Ze keek hem verbaasd aan “Welke oom?”
“Je oom Jan die een aantal jaren geleden zelfmoord pleegde”. Loes keek nog verbaasder “Zelfmoord? Die is toch verongelukt tijdens het doe het zelven in de schuur?” En wat heeft dat hier eigenlijk mee te maken?” De Bruin nam het even over “Sorry dat je dit zo moest horen. Er was toen sprake van chantage door een vrouw, niets wat rechtstreeks op Henriëtte wijst, maar mijn collega zat even te vissen naar een mogelijk motief”. Loes keek Sanders kwaad aan. Die keek verontwaardigt in de richting van zijn collega, vroeg toen “en wat is er gisteren en vannacht nu precies gebeurd”. Loes vertelde dat Merlijn ’s middags vrij had genomen. Hij had gezegd dat hij de knoop door had gehakt en thuis wat spulletjes bij elkaar ging zoeken en dan ’s avonds naar haar toe zou komen. Dat kon laat worden, hij wilde pas vertrekken als Henriëtte op bed was gegaan en een briefje achter laten. Hij was nooit op komen dagen. Om twee uur ’s nachts was ze tot de conclusie gekomen dat hij zich waarschijnlijk weer door Henriëtte had laten bepraten die vast weer haar tranentoneelstuk op had gevoerd “hij is een sucker voor huilende vrouwen moet U weten” voegde ze er aan toe. De volgende morgen had ze gehoord over het ongeluk op het spoor en vertelde men dat het om Merlijn zou gaan. Die was niet op het bedrijf en nam zijn mobieltje niet op. Uiteindelijk kon ze het niet meer uit houden en was ze naar het bureau gekomen.
Sanders gooide zijn troef op tafel: “en hoe voelt het nu om in één klap miljonaire te zijn?” Loes leek oprecht verbaasd. Sanders vertelde over het gewijzigde testament en merkte op dat het toch wel erg toevallig was dat hij kort na het tekenen daarvan was vermoord. Loes zei niets. Zat hen alleen maar verbijsterd aan te kijken. “Je moet toch toegeven dat dit je een heel sterk motief geeft” zei Sanders. Loes schudde haar hoofd. Leek zich toen te vermannen en viel uit richting Sanders “Jij probeert me gewoon een moord in de schoenen te schuiven.” Sanders knikte “Als je het gedaan hebt zal ik alles doen om dat te bewijzen ook”. Ze beet hem toe “Jij mag U tegen me zeggen vanaf nu.” Hij fronste zijn wenkbrauwen “en U mag gewoon jij tegen mij blijven zeggen?”. Ze keek hem venijnig aan “Ik reserveer U gewoonlijk voor mensen waar ik respect voor heb, ik praat niet meer met jou, laat meneer de Bruin de vragen verder maar stellen”. Ze begon te huilen “hij wist nog helemaal niets en toch heeft hij voor zijn kind gezorgd”.
Sanders en de Bruin keken nu elkaar verbijsterd aan. De Bruin drukte op de bel, zei in de microfoon “Het verhoor is beëindigt om veertien uur zevenentwintig” en zette de recorder uit. Tegen Loes zei hij “Dat wisten we niet. We weten nu eerst wel genoeg, maar je moet nog wel even hier blijven” Tegen de agente die binnenkwam zei hij “geef haar even de gelegenheid zich wat op te knappen en breng haar daarna wat te drinken, ze moet eerst nog wel blijven”.
© Frans 54. Zoals in het hele verhaal al het geval was berust iedere overeenkomst met bestaande gebeurtenissen of personen louter op toeval (of op je eigen fantasie).
Het is toch weer een vrij lange aflevering geworden en dan moet het verhoor van Henriëtte nog komen. Ik wil proberen dat vanavond nog te plaatsen zodat ik toch morgen aan de eindronde toe ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten