zondag, december 30, 2007

Familiebedrijf -30-

De advocate had eerst gevraagd om inzage in de stukken. Op de protesten van Sanders had ze hem aangekeken en hem verteld dat het zonder ook kon. Dan zou ze echter na iedere vraag eerst onder vier ogen met haar cliënte moeten overleggen en dat zou de boel nogal ophouden niet waar. De Bruin had gezucht en zijn aantekeningen samen met de advocate, die driftig aantekeningen maakte, doorgenomen.

Daarna had ze gezegd “volgens mij heeft u helemaal niets, hooguit wat ze in het Engels “circumstantial evidence” noemen, ik wil nu de tijd om met mijn cliënte te overleggen. Ze hadden haar in de verhoorkamer waar Henriëtte nog steeds zat gelaten en haar gevraagd te bellen als ze klaar waren voor hervatting van het verhoor.

Het had ruim een uur geduurd, maar uiteindelijk zaten ze weer met zijn vieren in de verhoorkamer en draaide de recorder weer. Het verhoor verliep voor de rechercheurs weinig bevredigend, overal leek een verklaring voor die Henriëtte vrij zou pleiten. Het glas dat overeenkwam met de glazen die zij in de kast had staan? Goedkope dingen van de Xenos die iedereen wel kon hebben. De whiskyfles? Iedereen wist wat Merlijn altijd dronk. Het medicijnpotje? Dat was toch van Loes en door Merlijn opgehaald? Alles bij elkaar kon het best door Loes of desnoods een onbekende vijand van Merlijn in die container zijn gedeponeerd. Dat contract? Was Merlijn niet ook verdacht geweest van de moord op Margreet en Loes eveneens? Hoe ze wist welke medicijnen het waren en dat die van Loes waren? Pure speculatie op grond van haar verdenking tegen Loes. Dat overboeken van geld naar een eigen rekening? Misschien niet netjes, maar toch geen motief voor moord, eerder het tegenovergestelde, dan zou ze die inkomsten kwijt raken.

Aan het einde van het verhoor concludeerde de advocate dat het allemaal veel te weinig was om haar cliënte nog langer vast te houden. De Bruin zuchtte. “Terug bij af”. Hij keek Sanders aan, haalde toen zijn schouders op en zei “als ze maar beschikbaar blijft kan ze nu eerst wel weer gaan”.

Henriëtte en de advocate stonden op “Hopelijk tot nooit meer ziens”zei Henriëtte tegen de rechercheurs, wendde zich toen tot haar advocate terwijl ze naar de deur liepen en vroeg hoe laat het was. Terwijl ze de deur uit liepen hoorden de Bruin en Sanders haar zeggen “Mooi dan kan ik eerst nog de katten van Margreet verzorgen”. Ze keken elkaar aan “Loes en Henriëtte hadden geen van beiden katten” riep de Bruin terwijl ze bijna tegelijk door de deur stormden.

Nog in de gang haalden ze Henriëtte in “we brengen U wel even, we zouden graag de inhoud van de kattenbak van Margreet controleren op het materiaal dat er in gebruikt wordt en op DNA van de katten.

Henriëtte vloekte, riep toen “hoe kan ik nou zo stom zijn”en sloeg naar haar advocate die haar tot kalmte probeerde te manen. Een uur later hadden ze een volledige bekentenis.

Margreet had toen ze bij haar aanklopte voor steun om de scheiding te voorkomen triomfantelijk met dat contract staan zwaaien en gezegd dat ze binnenkort toch geen directeursvrouw meer zou zijn en dat ze dan misschien wel blij zou zijn met een scheiding. Ze had de papieren weer in de la op willen bergen en nauwelijks gereageerd toen Henriëtte de asbak oppakte. Ze was gewend dat de niet rokende Henriëtte het ding aan de kant zetten en had alleen maar gezegd dat ze hem straks wel weer terug moest zetten.

Merlijn was die dag vroeg thuis geweest en had zich in zijn werkkamer teruggetrokken. In de hoop iets te vinden waardoor ze sterker zou staan als het toch tot die scheiding kwam had ze zijn zakken doorzocht en de medicijnen gevonden. Ze was zijn werkkamer binnengestormd en had gezien dat hij met een brief bezig was die eindigde met “mijn advocaat neemt binnenkort wel contact met je op om alles te regelen”. Het had moeite gekost, maar uiteindelijk had hij er mee ingestemd er nog één keer over te praten. Niet dat het zin had volgens hem, maar als ze dat nou beslist wilde. In het eerste glas whisky had ze de inhoud van vijf opengesneden capsules gegooid. Hij was binnen de kortste keren als een blok in slaap gevallen. Meer niet en na een paar uur was hij weer gaan bewegen. Ze had hem daarom nog wat capsules gegeven met hetzelfde resultaat. Toen was ze op het idee van de trein gekomen en had ze hem verder ieder uur twee capsules gegeven. De rest was makkelijk geweest.

Alleen die stomme katten, ze hield van dieren en vond het vreselijk dat die alleen in dat grote huis zaten zonder dat er iemand naar ze omkeek. Ze had nooit gedacht dat iemand in de zak met de inhoud van de kattenbak van die dag zou zoeken. En al helemaal niet stilgestaan bij de mogelijkheid van DNA onderzoek bij katten.

De Bruin en Sanders hadden elkaar aangekeken en stilzwijgend besloten haar maar niet te vertellen dat ze niet eens wisten of zo’n onderzoek wel mogelijk of zinvol was.



© Frans54. Deze een na laatste aflevering is net als alle voorgaande aan de fantasie van de schrijver ontsproten, iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen kan dus alleen maar een gevolg zijn van de fantasie van de lezer.

Nieuwjaarsdag (hopelijk) nog een afsluitend hoofdstuk en daarna zal ik aan de gang om het verhaal geheel te herschrijven zodat alles in dezelfde stijl blijft, overmatig gebruik van "hij zei.."en dergelijke wat ingeperkt wordt en wat weggelaten complicaties er alsnog in verwerkt worden. Maak jullie niet ongerust, dat ga ik niet hier op het log doen (wat ik ermee doe als ik vind dat het echt klaar is weet ik zelf nog niet eens)

Geen opmerkingen: