Het geheim.

Ik kijk naar de man tegenover me. De meest romantische man die ik ooit ontmoet heb. Eigenlijk de enige romantische man die ik ooit ontmoet heb. Aan slechts een paar kleine hints had hij genoeg gehad om te begrijpen dat een maand samen om iets bijzonders vroeg. Dat dit gevierd moest worden. Nu zitten we hier. Een diner bij kaarslicht, robijnrode wijn in het glas voor me, zijn hand die de mijne omsluit nu er even een moment van rust is na het voorgerecht.

Ik zie haar nog voordat mijn naam door het restaurant schalt. “Johanna …. Wat leuk je weer eens te zien”. “Hallo Karin” weet ik stamelend uit te brengen terwijl ik bid dat ze weg zal gaan, onze avond niet gaat bederven. Ik stel mijn schoolvriendin voor aan Erik. Die minder romantisch blijkt aangelegd dan ik dacht en haar prompt uitnodigt om bij ons aan te schuiven. Ik kijk hem vernietigend aan. Dit was ónze avond. Maar het is al te laat.

Terwijl het gesprek voortkabbelt probeer ik haar aandacht te trekken. Ik schop onder tafel tegen haar scheen en probeer zonder dat Erik het merkt “nee” te schudden in de hoop dat ze zal begrijpen dat één onderwerp taboe is. Ze lijkt het te begrijpen, er wordt alleen over schoolprestaties, schoolreisjes en onderwijzers gepraat.

De situatie zorgt er nog steeds voor dat ik me niet op mijn gemak voel. Naarmate er meer wijn vloeit zonder dat het gevaarlijke onderwerp wordt aangeroerd wijkt de spanning echter toch een beetje. Totdat Erik een ander onderwerp aansnijdt. “Johanna lag op school zeker wel goed bij de jongens?” hoor ik hem vragen. Ik wil gillen. “Nee, niet nu, niet hier, niet door een ander” maar kan geen woord uitbrengen. Karin giechelt wat en ik voel hoe een diepe zwarte put zich onder mijn stoel opent. Karin zegt echter alleen “eigenlijk niet, ze trok meer met de meisjes op”.

De put sluit zich weer. Ik slaak een zucht van verlichting die voor mijn gevoel in het hele restaurant hoorbaar moet zijn en neem een slok wijn om mijn geschokte zenuwen tot bedaren te brengen.

Dan zegt Karin: “Maar dat was natuurlijk voor de operatie, toen ze nog Johan heette”.

(Dit verhaal werd geschreven naar aanleiding van de schrijfopdracht Krijg nou .... van het Schrijverscollectief (waar ook de andere verhalen naar aanleiding van deze opdracht zijn verschenen of nog zullen verschijnen). Het komt weer geheel uit mijn grote duim dus iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust weer geheel op toeval. © Frans54)