Hij draaide zich om en keek de kamer rond. Een bankstel met gehaakte doekjes over de leuningen. Een dressoir met de foto’s van de kinderen en kleinkinderen. De prenten en het schilderij aan de muur. Het voelde allemaal zo vertrouwd.
En toch ook weer niet. Sinds Marie overleden was voelde hij zich ontheemd, vervreemd van de wereld om hem heen. Alsof het zonder Marie niet meer zijn huis was. Marie waar hij ruim zestig jaar mee getrouwd was geweest. De burgemeester was nog geweest op hun zestigste trouwdag. Het was een mooie dag geweest, maar wel vermoeiend. Vooral voor Marie die toch al wat kwakkelde met de gezondheid. En nu was ze er niet meer. Misschien moest hij toch eens naar de kinderen luisteren.
Hij ging aan tafel zitten tegenover zijn dochter. “Marietje” zei hij, hij wist dat ze een hekel had aan dat verkleinwoord maar hij kon haar toch geen Marie noemen? “jullie moeten het maar regelen?” Zijn dochter keek hem verbaasd aan en vroeg “wat bedoel je pa?”.
“Die verhuizing naar een tehuis” zei hij. Zijn dochter schudde haar hoofd “je zit hier al een jaar pa”.
Hij wou dat die mist in zijn hoofd eens op trok, nu ze het zei wist hij het weer, vandaar natuurlijk ook dat park aan de overkant.
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten