Ze had geknokt om op zichzelf te kunnen blijven. Uiteindelijk had ze moeten accepteren dat er iedere dag iemand van de thuiszorg kwam om haar te helpen. Eén keer in de week kwam er ook nog iemand die de boel wat aan kant maakte. Ze probeerde wel steeds zoveel mogelijk zelf te doen zodat die vrouw door zou hebben dat ze overbodig was, maar er bleek altijd nog wel iets te doen waar zij zelf niet aan toegekomen was.
Dat kwam niet doordat ze het niet kon of wilde. Natuurlijk niet, ze was alleen zo snel moe. Op een dag had ze de ramen willen lappen en was ze van het trapje gevallen. In het ziekenhuis hadden ze gezegd dat haar heup kapot was, dat ze nooit meer goed zou kunnen lopen, dat zelfs staan moeilijk zou blijven. Ze hadden haar overtuigd dat het beter was als ze eindelijk naar een tehuis ging. Dus was ze na veel tegenstribbelen gegaan.
En nu lag ze hier en kon ze niet eens overeind komen in bed. Ze moest…. maar nee, ze kon het echt wel zelf.
Een half uur later keek de verpleegster haar verwijtend aan “Alles is weer nat mevrouw de Vries. U moet toch echt even bellen als U moet hoor”. De oude vrouw snikte zachtjes, haar trots geknakt
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten