De politie had zoals gewoonlijk partij getrokken voor de anderen en hen hardhandig teruggeslagen. Hij streek zijn haar wat in model. Er viel iets kletterend in de wasbak. Een stukje glas. Dat moest van de ruiten van die politiewagen zijn. Een blik in de spiegel leerde dat zijn linkeroog aardig verkleurde. Het was een felle strijd geweest.
Toch viel de schade mee, het was wel eens erger geweest. De politie had niet veel met hen op en trad hard op zodra de groep groter werd dan enkele tientallen of leuzen begon te roepen. Vooral leuzen werkten als een rode lap op een stier bij de politie.
Hij zou aan een andere broek moeten zien te komen voordat hij zich weer bij de groep zou melden. Angst welde in hem op. Zijn verwondingen waren genoeg om hem te onderscheiden als iemand die zich in het felst van de strijd had gemengd, die vooraan had gestaan, één van de leiders. Hij zou een tijdje onder moeten duiken: als hij gearresteerd werd zou de hele groep in gevaar zijn.
Ondanks het verlies waren vrijheid en democratie goede zaken waar hij zich altijd voor zou blijven inzetten.
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
LET OP: Een vergissing is snel gemaakt, misschien denk je bij het tweede verhaal dat je het al gelezen hebt doordat beide verhalen beginnen met exact dezelfde woorden. Toch zijn het twee totaal verschillende verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten