De politie had zoals gewoonlijk partij getrokken voor de anderen en hen hardhandig teruggeslagen. Hij streek zijn haar wat in model. Er viel iets kletterend in de wasbak. Een stukje glas. Dat moest van de ruiten van die politiewagen zijn. Een blik in de spiegel leerde dat zijn linkeroog aardig verkleurde. Het was een felle strijd geweest.
Toch viel de schade mee, het was wel eens erger geweest. De politie had niet veel met hen op en trad hard op zodra de groep groter werd en verder ging dan het roepen van wat leuzen. Soms waren die leuzen zelf al genoeg om de politie in actie te brengen.
Hij trok een andere broek uit de stapel kleren naast de wasmachine en dacht aan het moment dat hij zich weer bij de groep zou melden. Trots welde in hem op. Zijn verwondingen waren genoeg om hem te onderscheiden als iemand die zich in het felst van de strijd had gemengd, die vooraan had gestaan, één van de leiders. Dat hij gearresteerd was zou zijn aanzien alleen maar verhogen binnen de groep.
Ondanks het verlies was voetbal een goede sport als je je er een beetje voor inzette.
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
LET OP: Een vergissing is snel gemaakt, misschien denk je bij het tweede verhaal dat je het al gelezen hebt doordat beide verhalen beginnen met exact dezelfde woorden. Toch zijn het twee totaal verschillende verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten