Na het bezoek aan Joop Nijman werd het tijd voor weer een ritje door allerlei binnenstraatjes van Oosterhout om uiteindelijk uit te komen bij wat een fabrieks/bedrijventerrein leek. Dat bleek te kloppen, het ging om het Tricorp Business Center terrein aan de Bredaseweg in Oosterhout waar Marlies Kempees (en andere kunstenaars) een plekje bleek te hebben gevonden.Het eerste dat opviel na binnenkomst was de enorme hoeveelheid werken die aan de wanden hing of langs die wanden op de vloer van een gang van een meter of vijftien stond opgesteld.
Marlies bleek een kunstenaar met een grote produktie. Én met een zeer gevarieerd oeuvre. De grote produktiviteit van Marlies was trouwens aanleiding om een koopjes hoek in te richten in de hoop wat ruimte te creëren. Dat schijnt redelijk gelukt te zijn en ik had daar graag aan meegeholpen, maar ja: die beurs hè, die was al zo plat.Die lange gang bleek trouwens nog wel een probleempje op te leveren bij het fotograferen: doordat hij nogal smal was leverde het geregeld problemen op om voldoende afstand van een werk te nemen
om het in zijn geheel op de foto te krijgen. Ook het flitsen was niet altijd even makkelijk: een schilderij rechtstreeks flitsen levert een foto op met een grote witte blob er in. Indirect flitsen loste dat echter hier niet helemaal op omdat de bounceflash in die nauwe gang alle kanten op weerkaatste. Uiteindelijk is het echter in de meeste gevallen toch nog wel gelukt een acceptabele foto te maken.
Sommige werken maakten een melancholieke, zelfs zwarte, indruk terwijl bij andere werken de vrolijkheid er van af leek te stralen. Waar aan de ene kant werken op iconen leken - maar dan wel op een veel groter formaat dan voor iconen gebruikelijk is - waren er aan de andere kant werken die zo als illustratie voor een sprookjes- of science-fictionboek zouden kunnen worden gebruikt. Levensechte schilderijen werden afgewisseld door zeer abstract overkomend werk.
Ook de formaten liepen zeer uiteen. Waren er schilderijen bij waarvoor je een flinke wand tot je beschikking zou moeten hebben om ze tot hun recht te laten komen, dan trof je even later in het eigenlijke atelier wat miniaturen van vijftien bij vijftien centimeter. Op het moment dat je dacht alles aan schilderijen gezien te hebben zag je vervolgens achter je een wand vol studies.
De spreuk op haar website kan wat mij betreft dan ook zeer letterlijk genomen worden: "ik schilder dus ik besta....ik besta dus ik schilder". De keus was zo groot dat ik moeite had de selectie voor dit logje te beperken tot 8 foto's. De glaskunst van Ellen Prinse, die bij haar te gast was, zal dus even op het volgende logje over dit zeer geslaagde weekend moeten wachten.
Op de website van Marlies ontdekte ik dat zij ook een weblog heeft waar ondermeer veel informatie over haar werk en de verschillende activiteiten in haar atelier te vinden is. Na wat rondkijken ontdekte ik daar in de linklijst trouwens tot mijn verrassing een bekende: Molly die op haar weblog More or Less veel aandacht aan kunst van over de hele wereld besteedt, maar die helaas momenteel een pauze heeft ingelast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten