Zijn blik viel op het aanrecht. Het toetje stond ook al klaar. Een heerlijke pudding met slagroom en aardbeien.
Voorzichtig nam hij een likje van de slagroom. Vervolgens een likje van de pudding. Beiden smaakten prima. Smaakten eigenlijk naar meer. Veel meer. Nog maar een likje dan. Met aardbeien had hij niet zoveel, maar deze smaakten naar slagroom dus hij probeerde er toch maar een.
Hij voelde zich wel schuldig maar kon het niet laten. Het was zó lekker. Snel nam hij nog een lik uit het schaaltje. En nog een.
Een paar minuten later zat hij misnoegd naar het lege schaaltje te kijken. Dat het nu al op was. Ze had meer moeten maker van zoiets lekkers.
Hij hoorde iets bij de voordeur en herinnerde zich hoe ze de vorige keer had gereageerd toen hij alvast aan het eten was begonnen. Dat wilde hij niet weer meemaken. Snel pakte hij het schaaltje op en liep naar de woonkamer.
Daar moffelde hij het schaaltje onder het kussen van de bank en ging ernaast zitten. Toen Ellen binnenkwam keken twee trouwe onschuldige ogen haar aan. Toch had ze kennelijk door dat er iets was.
Hij hoorde het aan de toon waarop ze zei “hangende oortjes, geen gekwispel ter begroeting? Wát heb jij uitgespookt?”
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes. De opdracht staat deze keer echter bij Jacqueline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten