Toen ik hem aankeek stak hij van wal. “In mijn jeugd ging dat wel anders. Als jongere had je op te staan voor een oudere in het openbaar vervoer. Als je dat niet deed werd het je wel duidelijk gemaakt. Door je ouders en anders wel door de andere passagiers. Geen haar op je hoofd die er over dacht het niet te doen”.
Ik gaf toe dat er in de loop van de tijd wel het een en ander veranderd was. Hij knikte. “Praat me er niet van. Voordringen, een grote mond, overal een weerwoord op en als je niet uitkijkt kan je nog een ram voor je kop krijgen ook. Het respect voor de ouderen is totaal verdwenen. En ondertussen de regering maar kletsen over respect. Laten ze dan eerst maar eens bij de basis beginnen”.
Hij stootte de jongeman aan. Die trok met een geïrriteerd gebaar een helft van de koptelefoon wat opzij. Dit deed het volume van de stampende klanken aanzienlijk toenemen en onthulde dat er op de achtergrond ook nog iemand stond te schreeuwen tussen de beats door . Vervolgens zei hij “Is ’t er?” De oude baas stak nogmaals zijn preek af.
De jongeman hoorde het met een verveeld gezicht aan. Liet vervolgens de koptelefoon weer op zijn oor zakken en zei “Je leeft in het verleden man, je moet geschiedenisles gaan geven”.
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten