Eenmaal gevonden was het natuurlijk snel gegaan. Alles moest nu uiteraard met spoed gebeuren. Een rit met gillende banden naar het vliegveld. Misschien zelfs nog wel een vlucht naar het hoofdvliegveld met een helikopter. Dat zou een ervaring geweest zijn, hij wilde dat hij er bij was geweest. De mensen die het daar overnamen. Zorgzame mensen die hun uiterste best deden om alles goed en snel te laten verlopen. De papierwinkel afhandelden en meegingen tijdens de vlucht. Die eenmaal in Nederland alles overdroegen waarna weer zo’n bloedstollende rit volgde.
Hij moest er niet aan denken dat het mis zou zijn gegaan tijdens die rit. Zo dicht bij en dan zou het allemaal toch nog voor niets zijn geweest. Maar nu was het dan eindelijk zover. Hij was zo moe. Van de spanning na al dat wachten vermoedelijk. Hij doezelde wat weg. Een stem vroeg “Hoe gaat het”. “Moe” zei hij. De stem zei dat hij rustig kon gaan slapen, overal zou voor gezorgd worden.
Hij bedacht zich dat zijn harts tocht een enerverende geweest moest zijn. Ja, hij zag het al als zijn hart. Het hart dat speciaal voor hem naar Nederland was gekomen. Hij zou er goed gebruik van maken. De jaren die hem hiermee nog gegeven werden hartstochtelijke leven.
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten