Volgens de burgerlijke stand ben in in juni jarig, maar sinds elf jaar heb ik er een tweede verjaardag bij. De verjaardag van mijn transplantatie. Vandaag precies elf jaar geleden werd ik zo ongeveer doormidden gezaagd om een stel slecht (of eigenlijk nauwelijks) functionerende longen te vervangen door donorlongen. Iets waarvoor ik de donor nog steeds dankbaar ben.
Niet dat je na een transplantatie voortdurend aan het feit denkt dat er iemand heeft moeten overlijden om jou wat langer te laten leven. Dat idee is er wel steeds op de achtergrond en op een moment als dit, wanneer ik weer even wat meer bij de transplantatie stil sta, komt het weer wat meer naar voren. De rest van de tijd heb ik het gewoon, zonder er eigenlijk bij na te denken, over "mijn longen". Ergens is dat het wonderlijkste na een transplantatie: het lichaam probeert aan de ene kant dat vreemde orgaan weer kwijt te raken waardoor een flinke medicijncocktail nodig is om het immuunsysteem te onderdrukken (en een nog ingewikkelder cocktail om de bijwerkingen van die medicijnen zoveel mogelijk binnen de perken te houden). De geest accepteert echter naar mijn ervaring zo ongeveer direct dat het lichaam weer "normaal" functioneert en gaat net als bij iemand die van een griepje is genezen over tot de orde van de dag. De terugkeer naar "normaal" wordt als normaal ervaren.
Gaat alles dan helemaal zonder problemen? Nou nee. Ik heb wel degelijk last van wat gevolgen van die medicijncocktails. De onderdrukking van het immuunsysteem leidt er bijvoorbeeld toe dat ik wat voorzichtig moet zijn met het bezoeken van zieke mensen en mensen waar iemand in het gezin ziek is. Als ik onverhoopt toch iets oploop kan het ernstiger uitpakken dan bij iemand die verder gezond is en de genezing kan wat meer moeite kosten en zal vaker dan bij iemand anders om steun van medicijnen vragen (zoals mijn recente verkoudheid waarbij een stootkuur prednisolon nodig was).
Door de prednisolon loop je ook een verhoogd risico op botontkalking (daarom krijg ik ook een middel dat de opname van kalk bevorderd en calciumtabletten) en ik bleek op een gegeven moment dan ook een ingezakte rugwervel te hebben (die me tot nu toe weinig problemen geeft overigens, ik moet alleen met zwaar tillen wat voorzichtiger zijn). Ook mijn oogklachten zijn met een grote mate van waarschijnlijkheid een gevolg van de prednisolon.
De maagklachten, die vorig jaar bleken een gevolg te zijn van slechte maaglediging, kunnen een gevolg zijn van de operatie of van de medicatie (inmiddels maakt een onderzoek naar de maaglediging standaard deel uit van de behandeling/onderzoeken na longtransplantatie). Dat ik extreem veel behoefte heb aan slaap (10-12 uur per dag) kan verschillende oorzaken hebben.
Ook huidproblemen als extra gevoelig zijn voor schimmelinfecties(liever niet op blote voeten in b.v. het zwembad rond gaan lopen) en het optreden van wratjes (ieder mens draagt wel een of meer virussen bij zich die wratjes kunnen veroorzaken en als het immuunsysteem onderdrukt wordt zien die hun kans schoon) mogen op het conto van de medicatie geschreven worden.
De leefregels (vooral om het risico op infecties zo veel mogelijk tegen te gaan) zijn in het begin even wennen. Na elf jaar weet ik echter al niet beter meer en is het vermijden van bepaalde voeding en situaties iets dat ik eigenlijk automatisch doe.
Ondanks alles wat hiervoor staat voel ik me er prima bij en vier ik vandaag met veel genoegen en zonder enige vorm van spijt mijn 11e verjaardag als getransplanteerde.
(P.S.: dat het WoW-verhaal gisteren verband hield met transplantatie zal na dit logje naar ik aanneem geen verbazing wekken).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten