Stiekem.

Wat een rare dag eigenlijk vandaag. Half Nederland zit geloof ik bij de brievenbus te wachten op kaartjes van mensen die niet willen vertellen wie ze zijn. Een stille aanbidder/aanbidster is voor de meesten de rest van het jaar iets om een rood hoofd van te krijgen maar als het vandaag gebeurd hoor je er ineens helemaal bij.

Zeker als het niet bij een kaartje blijft maar dit vergezeld gaat van liefst zo indrukwekkend mogelijke cadeaus. Dat meen ik tenminste uit de reclameboodschappen van de laatste weken te begrijpen. Om het helemaal vreemd te maken hoeft het tegenwoordig niet eens meer een stille aanbidder/ster te zijn: ook je partner lijk je tegenwoordig welhaast verplicht met iets te moeten verrassen.

Waarmee de dag van de geheime liefde dus in de loop van de tijd stiekem veranderd is in het zoveelste commerciële feestje.

Ik doe er niet aan mee. Om met Moppersmurf te spreken: "ik háát commerciële feestjes".

Maar om de fanatieke Valentijnvierders toch nog enigszins tegemoet te komen:

Een bed van rozen
om je op neer te vleien
wens ik deze dag

L.E. van Tijn

(PS: hopelijk denkt de schrijver van deze haiku er wel aan doornloze rozen te gebruiken)