Hij keek achterom. Ze waren er nog steeds: twee mannen die opvielen door hun onopvallendheid. Hij glimlachte: ze waren goed, dat hondje was een leuk detail, maar niet goed genoeg. Al drie huizenblokken liepen ze op een paar honderd meter achter hem. Als ze echt goed waren hadden ze voor meer mensen gezorgd zodat ze konden wisselen.
Je kon tegenwoordig op zoveel manieren gevolgd worden maar hij had overal rekening mee gehouden. De auto was voorzien van een tracker. Voorschrift van de verzekering, zonder zo’n ding geen diefstalverzekering. Hij liet hem dus altijd bij het station staan. Als daar vragen over kwamen kon hij gewoon zeggen dat het parkeren in de binnenstad een ramp was en dan nog een vermogen kostte ook.
Zijn mobieltje had hij uitgedaan en in het dashboardkastje gelegd, het notebook met internetverbinding lag veilig in de kofferbak.Alleen dit ouderwetse voetenwerk, dat was lastiger te omzeilen.
Hij nam de steeg achter de huizen langs. Hij kon altijd zeggen dat het een kortere weg leek. De mannen volgden. Hij liep zonder op of om te kijken het tuinhek voorbij.
De mannen namen afscheid van elkaar en verdwenen aan weerszijden van de steeg in een huis.
Hij slaakte een zucht van opluchting en liep snel door. Eindelijk was hij er. Hij belde aan en schoot snel naar binnen toen de deur openging. Legde een vinger op zijn lippen en controleerde eerst de kamer.
De PC en webcam waren uit.
Eindelijk kon hij zijn maîtresse in zijn armen sluiten.
WoW betekend "Write on Wednesday". Om de twee weken verschijnt er op woensdag een schrijfopdracht waarvoor de deelnemers vervolgens twee weken de tijd hebben. De opdracht van deze keer en de spelregels vind je bij Marloes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten