zondag, oktober 24, 2010

Invallen.

Af en toe heb ik op de vreemdste momenten de meest fantastische invallen om zaken in en om huis te verbeteren of voor teksten en verhalen. Goede reden om niet al te opruimerig te zijn en schrijfblocs overal in huis rond te laten slingeren. Zelfs in de slaapkamer ligt altijd wel ergens een schrijfbloc.

Nu is het natuurlijk wel handig als je wakker bent om dat bloc te gebruiken, slaapwandelen zou me misschien nog wel goed af gaan maar in mijn kunsten op het gebied van slaapschrijven heb ik absoluut geen vertrouwen. Hoewel het eigenlijk niet zo heel veel uitmaakt: volgens mij herinner ik me de meeste van die invallen ook de volgende ochtend nog wel en waar ik niet wakker voor kon liggen blijkt bij daglicht in het algemeen het opschrijven ook niet waard omdat het bij nader inzien toch wat al te fantastisch was.

Misschien zit er ergens in mijn hoofd wel een moderator die me wakker schudt bij echt goede ideeën en me bij minder goede gewoon mijn nachtrust gunt.

Maar ik dwaal af. Vanmorgen was ik erg vroeg wakker (om half zes om precies te zijn) en besloot ik maar vast wat eten naar binnen te werken en de eerste portie medicijnen. Gebeurd vaker en meestal zoek ik daarna mijn warme nestje weer op tot ik opnieuw wakker wordt of door de wekker gewaarschuwd wordt dat het tijd is voor de medicijnen van tien uur. Omdat de Formule 1 grand-prix van Korea vroeg begon besloot ik dat echter deze keer niet te doen maar de tussenliggende tijd op te vullen met wat fröbelen op de gitaar.

En daar was er dus weer een: een inval. Ik begin om even op gang te komen meestal met een nummer dat ik blindelings en zonder er bij na te denken kan spelen en deze keer viel de keuze op Me and Bobby McGee. En toen vroeg ik me dus ineens af hoe dat nummer in het Nederlands zou klinken.

Veertig minuten later was die vraag beantwoord.

Geen opmerkingen: