Ze hadden haar nog zo gewaarschuwd: als ze niet wat voorzichtiger werd zou het een keer helemaal mis gaan. De vorige keer was het nog met een eenvoudige ingreep te verhelpen geweest. Nu moest ze maar afwachten of het deze keer ook weer zoiets simpels zou zijn. Bovendien dreigde ze op deze manier te vereenzamen, ze was iedere keer dat dit gebeurde weer een hele tijd van de rest van de wereld afgesloten. Het duurde steeds langer eer je een afspraak kon maken en al die tijd kon je niets.
Het maakte haar bang: stel je voor dat ze nooit meer met haar vriendinnen een leuk gesprek zou kunnen voeren. Dat ze alles zou vergeten. Ze kende ze wel, van die mensen die nergens meer kwamen. Daardoor vereenzaamden en ieder contact met de wereld verloren. Steeds verder wegzakten in hun eigen wereldje en niets meer opnamen. Die je wel honderd keer hetzelfde kon vertellen zonder dat het wat uithaalde. Zo wilde zij niet eindigen. Ze zou voorzichtiger op zichzelf moeten worden.
Er klonk geroezemoes in de zaal. Voorzichtig schoof ze het witte gordijn dat haar bed van de rest van de ruimte scheidde iets opzij. Mannen in witte jassen kwamen de zaal in. Sommigen hadden een klembord onder de arm, anderen duwden een karretje voor zich uit waarop van alles lag: klemmetjes, draad, tangen en allerlei ander materiaal. Het zag er eng uit. De mannen verdwenen in de behandelkamer. Even later werd het bed tegenover haar opgehaald en de behandelkamer ingereden. Gelukkig, het was begonnen, nu zou het niet lang meer duren.
Terwijl er af en toe zachtjes een kreet uit de behandelkamer doordrong in de wachtruimte dacht ze na over wat er gebeurd was. Het was nogal een rommeltje in huis geworden omdat andere zaken haar teveel in beslag namen om veel aandacht aan het huishouden te besteden. Ineens was ze getruikeld en had ze een stekende pijn in haar hoofd gevoeld. Eenmaal bekomen van de schrik had ze om hulp gebeld. Na een paar minuten kwam al de uitslag van het onderzoek: “Mevrouw, we zullen U in de planning zetten, hier moet toch echt de specialist naar kijken”. Dus hier lag ze nu.
De afscheiding werd opzij geschoven en gehandschoende handen reden haar de behandelkamer in. Een gezicht boog zich over haar heen. “Het is zo gepiept hoor” klonk een stem, “we hebben U zo weer in orde”. Een scherpe steek en alles werd donker. Ze wist niet hoe lang het duurde, maar toen ze weer bij kwam hoorde ze een andere stem: “probeert U het eens, alles zou nu weer moeten werken”. Ze maakte de vertrouwde oogbewegingen en zag het startscherm verschijnen. Snel meldde ze haar vriendinnen dat het gelukt was. De verbinding met haar harddisc was hersteld en ze was weer online.
VvV: Vijf van Vrijdag: een initiatief waarbij van vijf opgegeven woorden een verhaal van vijf alinea's en van 450-500 woorden geschreven moet worden waarbij ieder van die woorden slechts éénmaal gebruikt wordt. In elke alinea één. De opdracht en linkjes naar andere deelnemers vind je bij Aline.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten