Met bloed, zweet en tranen nam ik de hindernis. En viel plat
op mijn gezicht in de modder. Voor de vierde keer.
Hoe hadden ze me ooit zo gek gekregen hier aan mee te doen?” Voor jou moet dat een makkie zijn” hadden ze gezegd. ”Jij loopt altijd van die lange afstanden. Vijf kilometer, tien kilometer. Vorig jaar zelfs die marathon. “ Ik had nee geschud, dit was heel iets anders dan gewoon hardlopen.
Ze waren aan blijven dringen. Het viel ze tegen. Hij pochte toch altijd zo over zijn conditie? En dit was nog voor een goed doel ook. Het was op mijn eergevoel gaan werken. Na nog wat tegenstribbelen had ik toch toegegeven en het aanmeldingsformulier ingevuld.
Dus hier lag ik nu. Plat op mijn snuit. In de modder. Overal spierpijn. Ik krabbelde weer overeind en zette aan voor het laatste stuk van mijn vierde ronde. Mijn God, ik heb ingeschreven voor vijf rondes, toen ik eenmaal besloten had het toch te doen had mijn neiging om altijd de beste te willen zijn weer de overhand gekregen.
Ik struikelde en voelde een pijnlijke scheut in mijn zij. Even iets langzamer dan maar. Ik kreeg de finish in beeld. Een wazig beeld. Het zweet begon weer in mijn ogen te lopen. Of was het toch de regen? De polsband die ik gebruikte om het zweet weg te vegen maakte geen verschil: die was al lang doorweekt.
De pijn in mijn zij zakte weer weg en met een geforceerde glimlach passeerde ik de finish om aan mijn vijfde rondje te beginnen. Ik wist dat de blaar op mijn hak open was gesprongen, dat ik als het eindelijk voorbij was het bloed waarschijnlijk in mijn schoenen zou hebben staan. Opgeven lag echter niet in mijn aard.
Tranen sprongen in mijn ogen toen ik weer struikelde en onzacht met een boom in aanraking kwam. Nog vier kilometer, dan was het voorbij. Als in trance rende ik verder. Was het eigenlijk nog wel rennen? Ik had geen besef meer van tijd en afstand, alles leek op de automatische piloot te gaan. Ik haalde wat andere lopers in. Had ik dan toch mijn voor de laatste ronde geplande versnelling ingezet? Of was het alleen mijn verbeelding die mij het gevoel gaf dat mijn passen langer, mijn tempo hoger waren?
Daar was die verd…. hindernis weer. Nu niet weer…. Bijna had ik hardop gevloekt, kennelijk was tijdens zo’n veldloop vijf keer scheepsrecht. Wéér krabbelde ik overeind. Wéér zette ik aan voor het laatste stuk. Wéér wist ik ergens uit een hele grote diepte een glimlach te voorschijn te halen toen ik over de finish kwam.
Ik had het gehaald. Iemand in een rode kruis jas reikte me een badlaken aan. Een meisje in een rolstoel gaf me een bosje bloemen, keek me glimlachend aan en zei “bedankt”.
Ineens was het zweet vergeten. Was het bloed in mijn schoen vergeten.
Alleen de tranen bleven.
Ook Dinszin is een initiatief van Aline, bij haar vind je ook de opdracht en linkjes naar de andere deelnemers(even naar beneden voor de opdracht van 29 mei, ik ben wat laat deze keer). Bij Dinszin is het de bedoeling met een gegeven zin een verhaal te beginnen, lengte enzovoort zijn verder vrij.
4 opmerkingen:
De laatste zin , De tranen bleven doen me even slikken.
prachtig weergegeven strijd.
groetjes,Ria
Het is een beetje geïnspireerd door Alpe d'Huzes en op eigen ervaring (uit een inmiddels ver verleden) met hardlopen.
Prachtig, dit is een fraai stukje tekst, leefde helemaal met hem mee...
Wat een mooi beschreven strijd van een loper. Knap dat hij toch doorgezet heeft voor het goede doel, dat gaf hem een extra stukje kracht blijkbaar.
Een reactie posten