Even rust.

Nadat het gisteren met vijf logjes een wel erg productief dagje is geworden denk ik er over het vandaag maar even rustig aan te doen (hoewel? Als mijn denkraam eenmaal op toeren is zijn de gevolgen volstrekt onvoorspelbaar, dus wie weet wat er in de loop van de dag nog boven komt drijven).

Dat geeft iedereen ook even de tijd om het resultaat van die geïnspireerde bui op zijn/haar gemak tot zich te nemen.

Mijn plan is dus om het vandaag bij dit nagekomen bericht over de vakantie op de Veluwe te houden. Maar plannen zijn bij mij nooit veel meer dan een richtlijn.

Vorig jaar kregen we tijdens die week een bonus in de vorm van het vertrek en de afsluiting van een mentocht voor een groot aantal paarden en rijtuigjes.

Die paarden, rijtuigjes, menners en overige passagiers vormden een bont gezelschap van zeer divers pluimage.

Terwijl pony's bij het vertrek rustig door trippelden leverde een Arabier zijn menner handen vol werk op om de zaak zo veel mogelijk in goede banen te leiden. Een in zijn gedrag vreselijk nerveus en druk bewegend paard dat niet leek te kunnen wachten om er eens flink de vaart in te zetten.


Toen het 's avonds, na de gezamenlijke barbecue voor de menners en volgers (die ik bij mocht wonen om het een en ander met een gitaar en wat gezang op te luisteren), tijd voor vertrek werd zorgde deze Arabier nog voor wat extra kijkvermaak (hoewel het voor degenen die niet alleen keken waarschijnlijk minder vermakelijk was).

Hij gaf namelijk luid en overduidelijk te kennen het betreden van de paardentrailer géén goed plan te vinden en verzette zich heftig tegen pogingen hem over te halen dat toch te doen.

En als een flink aantal honderden kilo's paard zich verzet heb je dus duidelijk een probleem én een spektakel voor de toeschouwers.

Dit jaar bestond de bonus uit een bezoek van de Austin Seven club die een nacht op de camping doorbracht om de volgende dag in convooi te vertrekken voor een tocht. De circa 15 klassieke auto's leverden een groot aantal foto's op.

Open sportwagens (die ik torpedo's noemde op basis van de vorm) werden afgewisseld door koetsen op autowielen. Daarop volgden dan weer kleine autootjes die mij uit de tijd van de T-ford leken te stammen en die me deden denken aan het autootje van Oma Duck.

En dan was er nog het "bolhoedje" dat een caravan trok. Een caravan die geheel zelf- en met de hand gebouwd was en die, hoewel hij met het oog op de leeftijd van zijn trekker zo licht mogelijk was gehouden, van alle noodzakelijke gemakken was voorzien.




















Ik wil jullie hier nog even laten genieten van wat meer van de foto's van deze klassiekers (er stonden er al een aantal bij het vorige logje over de vakantie).

Foto's waarbij ik trouwens wat geëxperimenteerd heb met de hoek waaronder ik ze nam. Ook wat foto's van details.

Gewoon omdat ik deze auto's uit de tijd dat iedere auto nog een eigen, duidelijk herkenbaar, uiterlijk had te mooi vind om ze hier niet te tonen.